Genç nesil ebeveynlerin yaptığı en büyük hata çocuklarıyla arkadaş olmalarıdır. Buradaki püf nokta, arkadaş olmak ile arkadaşça davranmak arasındaki çizgiyi görebilmektir.
Çocuklarımızı çekinmeden bize sıkıntılarını ve sevinçlerini anlatacak, bizimle şakalaşabilecek, eğlenebilecek, sohbet edecek şekilde yetiştirmemiz gerekirken, ipin ucunu kaçırabiliyoruz. Örneğin, dışarıda tanımasın diyerek birlikte alkol ve sigara tüketimi yapan, çocukları kendilerine bağırdığında ya da küfrettiğinde bunu hoş gören(!), kendi yetişkin dünyalarına ve bu dünyaya ait gezi, sohbet ya da eğlencelerine sınırsızca çocuklarını da katan ebeveynler ile karşılaşabiliyoruz. Aslında amaçları, çocuklarının kendileri ile arasına bir mesafe koyması engellemek. Ayrıca, çoğu zaman ebeveynlerin çocuklarıyla kendi sonsuz güven ve yakınlık bağlarını kurmak istemeleridir. Ancak bu, anne baba otoritesini tanımayan, ebeveynlerine ve öğretmenleri gibi çevrelerindeki yaşça büyüklere saygı duymayan ve dolayısıyla ergenlik ve sonrasında doğru yönlendirmelere kapalı, eğitici konumdaki anne babayı hiçe sayan gençler yaratmaktadır.
Bazı anne babalar da çocuklarına dertlerini, anlatmamaları gereken konuları anlatıyor. Böyle yaparak onların küçücük bedenlerine kocaman yükler bindiriyorsunuz. Özellikle eşinizle olan problemlerinizi anlatarak, uzak durmaları gereken sorunların altında ezilmelerine sebep olmayın. Çocuklarınızı, size anne babalık yapmak mecburiyetinde bırakmayın. Çocuklarınız her yaşta sizin gözünüzde çocuk olduğu için “Kızım artık bir yetişkin, derdimi onunla paylaşmayacaksam, kiminle paylaşacağım!” diyorsanız, yeniden bir hatırlatma yapayım; biz 2-18 yaş arasındaki bireylere çocuk diyoruz. Günümüz sosyo-psikolojik gelişimini göz önüne alırsak birkaç yıl daha uzatmamız mümkün. Neden uzatıyoruz? El bebek gül bebek büyüttüğümüz çocuklarımız daha geç olgunlaştığı ve bu gibi durumlara karşı sarsılmadan ayakta kalabilecek gücü daha geç kazanabildiği için.
Konuyu anladık, peki ne yapmalıyız? Mesafe koymamalıyız ama kaliteli karakterlere ve iyi hayatlara sahip nesiller için çizgiyi çekmeyi bilmeliyiz. Onların hayatlarını kaliteleri yaşayabilmeleri için önce doğru yönlendiricilere, gerçek koruyuculara, yani anne babaya ihtiyaçları var. Zaten birçok arkadaşları olabileceğini ama bir tane anne ve babaları olacağını unutmayalım ve bunu kaybetmeyelim.
