Anne babalar olarak çocuklarımıza olan sevgimizi nasıl dile getireceğimizi bilemeyiz. Çünkü, onlara olan sevgimizi anlatmaya kelimeler yetmez. “Aşkım, güzelim, prensesim, akıllı oğlum, annem, babam, vs” kelimelerle onlara ağız dolusu sevgi dökeriz. Peki acaba doğru mu yapıyoruz? Kullandığımız her kelimenin onların bilinçaltına etki ettiğini ve karakteristik özelliklerini şekillendirdiğini bilseydik, aynı şeyleri
Çocuk büyütmek ve çocuk eğitmek çok farklıdır. Yemeğini yediriyor, bakımını sağlıyor, istediklerini alıyor, yatacak yer, giyecek giysi temin ediyor olmanız iyi birer ebeveyn olduğunuzu göstermez. Daha doğru bir ifade ile bunlar iyi birer ebeveyn olmanız için yeterli değildir. Özellikle ergenlik çağında gördüğümüz tatminsiz ruh hali ve asi tavırların altında önce
Çocuklarınızın yanında sergilediğiniz her davranış, ileride onların psikolojilerini ve dolayısıyla karakterlerini, bunun getirisi olarak da sosyal davranışlarını ve hayatını şekillendirecektir. “Benim çocuğum çok küçük, henüz aklı ermez” diye düşünmeyin. Anlamlandıramaz ama hisseder. Bir bebeğin yanında yaptığınız her kavga, onun korku duymasını sağlar ve bu korkuları, duyduğu bağrışmalarla özdeşleştirir. Büyüdüğünde bu
Genç nesil ebeveynlerin yaptığı en büyük hata çocuklarıyla arkadaş olmalarıdır. Buradaki püf nokta, arkadaş olmak ile arkadaşça davranmak arasındaki çizgiyi görebilmektir. Çocuklarımızı çekinmeden bize sıkıntılarını ve sevinçlerini anlatacak, bizimle şakalaşabilecek, eğlenebilecek, sohbet edecek şekilde yetiştirmemiz gerekirken, ipin ucunu kaçırabiliyoruz. Örneğin, dışarıda tanımasın diyerek birlikte alkol ve sigara tüketimi yapan, çocukları
